Rowerzyści mają ciężkie życie. Staruszkowie włażą im pod koła, matki z wózkami blokują ścieżki rowerowe, psie gówna zasłaniają urokliwe widoki, a psychopaci rozwieszają metalowe linki w poprzek drogi zagrażając zdrowiu i życiu nieuważnych cyklistów. Zaprawdę trudne i pełne niebezpieczeństw jest życie rowerzysty. A gówno prawda.

Jeżdżę słabo, dopiero się uczę. Nie czuję się pewnie na rowerze, a wyminięcie pani z dzieckiem lub pieskiem mocno mnie stresuje. Uzbrojona w wiedzę z for i portali internetowych spodziewałam się najgorszego. I co? I nic. Albo opinie i narzekania są mocno przesadzone, albo Legniczanie są najbardziej przyjaznymi rowerzystom ludźmi.

Byliśmy dziś w parku. Nie spodziewałam się, że będą takie tłumy. Rodziny z dziećmi, psiarze z pupilami, staruszkowie z kijkami do treningu, rowerzyści, rolkarze, deskorolkarze, dzieciaki na hulajnogach i wszyscy się mieszczą. Nikt nikomu nie przeszkadza, nie wrzeszczy, nie tarasuje drogi, że o rozwieszaniu linek nie wspomnę.
Jesteśmy podbudowani i zadowoleni. Właściwie, nawet jeśli bardzo byśmy chcieli, nie mamy na co ponarzekać i do czego się przyczepić. Niedzielne słoneczko, wiosenna temperatura i czysta przyjemność. Gorąco polecamy. Może ten park nie jest przerażająco duży, ale ładny, przyjemny a ludzie sympatyczni.

Bardzo dziękuję wszystkim napotkanym dziś przez nas spacerowiczom, rowerzystom, rolkarzom, deskorolkarzom matkom z dziećmi, ojcom z potomkami, psiarzom, ludziom z kijkami treningowymi i chłopcu na fajnej czerwonej hulajnodze.

Spis treści