Dawno, dawno temu, w odległe galaktyce, żyli rycerze Jedi. Słynęli z mądrości, mentalnych sztuczek, mieczy świetlnych i tego, że było ich mało. Tak mało, że groziło im wyginięcie. Z niewiadomych przyczyn nie rozmnażali się chętnie, a jeśli już im się zdarzyło, nie opiekowali się swoim potomstwem. Z tego powodu groziła im zagłada.

Ponieważ zagłada, pominęła działania werbalne i od razu przeszła do czynów, zdawało się, że dla Jedi nie ma ratunku, że wymrą jak tchórze czarnonogie, brodawnica, czy słynne Grubowargi dwubarwne.

To było wiele lat temu, w wersji kanonicznej, gdy film miał tylko trzy części, Leila była księżniczką, przysposobiony syn rolnika z pustynnej planety, jej bratem, roboty tryskały humorem, a złe charaktery bruździły. W tych pięknych prostych czasach wszystko działało bez politycznych i ekonomicznych uzasadnień, a my wiedzieliśmy, że było to dobre.

Jedyne, czego nie wiedzieliśmy, to czym oni się żywili w tej odległej galaktyce, dawno, dawno temu. Długo nie dawało mi to spokoju, aż wreszcie, któregoś dnia, po uporczywym wpatrywaniu się w przyjazną twarz C-3PO, doznałem olśnienia. Wierzę, że odebrałem przekaz, w którym wymierająca populacja Jedi przekazała mi część swojej wiedzy, i którą to wiedzą dziś dzielę się z wami. Otóż, z pełną odpowiedzialnością twierdzę, że rycerze Jedi jedli pizzę.

Przejdźmy zatem do szczegółów, podczas których poznacie tajniki przyrządzania tej wspaniałej potrawy i nauczycie się jednej z unikatowych umiejętności Jedi. Tajemniczej mocy “na oko”.

Enjoy…

Na początku zbieramy wszystkie niezbędne składniki.

– mąka (może być pełnoziarnista (typ 2000), albo zwykła (typ 500 lub 550), ja pomieszałem obie po 125g każdej,

– drożdże (mogą być w proszku),

– pomidory w kawałkach (lub jakiś sos (Kiedyś zrobiliśmy z gulaszem i też było Jedi)),

– oregano,

– sól i cukier,

– woda,

– 3 łyżki oliwy z oliwek,

Kiedy już zbierzemy te wszystkie składniki (tak wiem, na drugim zdjęciu są warzywa (papryka, ogórek kiszony, pomidory, pieczarki) ser i szynka (nie zmieściły się na zdjęciu), ale one nie będą w tej chwili potrzebne), wsypujemy do miski mąkę (na oko).

Pamiętajcie też o fartuszku, który nie tylko uchroni waszą odzież przed plamami, ale też podkreśli linię sylwetki i wywoła niekontrolowany rechot żony. A ponieważ wszyscy wolimy słuchać rechotu niż marudzenia, fartuszek przyda wam się też w innych sytuacjach.

Ale wróćmy do pizzy.

Do letniej wody wrzucamy drożdże i mieszamy tak długo, aż się rozpuszczą (w wersji instant od razu sypiemy do mąki). Dodajemy szczyptę cukru i zostawiamy drożdża w spokoju, na chwilę (czyli na jakieś dwie minuty). Wiem, forma “drożdż” nie występuje w słownikach, ale w moim domu słowa mają przywileje i występują w takiej liczbie, w jakiej chcą. Czasem nawet szaleją z fleksją:)

W tym czasie dosypujemy do mąki oregano (tak, wiem, nikt nie dosypuje oregano do ciasta, ja tak. Dzięki temu jestem bardziej Jedi).

Wlewamy drożdże do mąki, dodajemy szczyptę soli, oliwę z oliwek i mieszamy.

Ważne: jeśli jest za suche i nie chce się lepić, dodajemy wody; jak jest za wodniste, dosypujemy mąki. Proste i genialne, prawda? Dzięki tej sztuczce Jedi, wszystkich składników można używać według najwspanialszej miarki “na oko”, a potrawa i tak wyjdzie, czyli się uda.

Teraz przykrywamy miskę szmatką. Kolor i kształt nie mają większego znaczenia (kolor i kształt miski również), ale staramy się, żeby była w miarę czysta, a jej wielkość pozwoliła na zakrycie otworu, który miska ma u góry. I zostawiamy ciasto na pół godziny. Wygląda to mniej więcej tak.

W tym czasie możemy obejrzeć kawałek meczu, albo wypalić kilka papierosów. Ja zdecydowałem się zrobić świąteczno-porcelanowe party (żeby było estetycznie i zabawnie).

Pół godziny później wyłączamy telewizor, gasimy pety i odstawiamy zabawki na miejsce. Zdejmujemy ściereczkę i robimy z ciasta kulkę.

Ważne: posypujemy stół mąką i dopiero wtedy kładziemy na nim nasze ciasto. Już bez miski. Nagie ciasto na umączniony stół. I wałkujemy na pożądaną przez nas grubość. Powinno nam wyjść coś takiego.

Rozkładamy papier do pieczenia na blasze, a na papier leżący już na blasze kładziemy ciasto. Tu kolejność jest bardzo ważna. Jak się machniecie to możecie mieć problem. W każdym razie placek musi być na samej górze. Smarujemy go pomidorami w kawałkach, posypujemy parmezanem, całość obsypujemy warzywami i kawałkami szynki,

i obkładamy serem (w tym przypadku Ementalerem).

Ważne: warzywa muszą być pokrojone. Jeśli nie pokroiliście ich wcześniej, zróbcie to teraz (im drobniej pokroicie tym lepiej). I wkładamy do piekarnika.

Pół godziny później(do 40 minut), jeśli nie zapomnieliście włączyć piekarnika (180 stopni Celsjusza), powinniście mieć coś takiego.

Tadam. Życzę smacznego i niech moc będzie z wami:)

Spis treści